HannaH op het Sint-Janslyceum
Op maandag 6 oktober kwam Theater Aan Z naar het Sint-Janslyceum om de interactieve voorstelling HannaH te spelen. De voorstelling gaat over anders zijn en hoe men daar mee omgaat, vooroordelen en de universele angst voor ‘anders zijn’. Waarom lachen als je stiekem vindt dat dingen echt niet kunnen? En waarom is het zo moeilijk om makkelijk te denken? Leerlingen waaronder ik werden met deze vragen geconfronteerd, maar hoe gingen we er mee om?
Er zijn altijd al manieren geweest waarop iedereen zou moeten leven en er is altijd al een standaard geweest voor gender en seksualiteit. Vroeger sprak het voor zich dat je een man of een vrouw was, en dat je als vrouw op een man viel én als een man op een vrouw. Maar er zijn altijd al mensen geweest die zich hier niet bij thuis voelden. Mensen die zich nooit in die termen konden plaatsen. Vroeger was dit extreme taboe, maar tegenwoordig wordt het steeds normaler in vrije landen. Maar is dat wel zo? Want er zijn nog steeds mensen die anderen met een donkere huidskleur ontwijken, raar kijken naar een lesbisch stel of naar iemand die zich niet thuis voelt in de termen ‘man’ of ‘vrouw.’ HannaH behandelt deze onderwerpen, je ziet vier scholieren die allemaal bij hedendaagse onderwerpen betrokken zijn. Alle vier kijken ze vanuit zichzelf naar de anderen, met de enige overeenkomst: ze worden niet gezien zoals ze zijn.
Seksualiteit, gender en afkomst liggen in de maatschappij nog vaak gevoelig. En mensen weten vaak niet hoe ze ermee om moeten gaan. De samenleving vindt het lastig en ongemakkelijk om zich aan te passen aan mensen die ‘anders’ zijn. Ook leerlingen van het Sint-Janslyceum hadden veel reactie op de situaties die plaatsvonden tijdens de voorstelling. Hannah, de hoofdrolspeler van de voorstelling, wordt al snel geconfronteerd met het feit dat mensen haar gender en seksualiteit niet begrijpen en ook vrij weinig moeite doen om het te begrijpen, al is het zo simpel. Omar wordt uitgelachen vanwege zijn kleding én door de vooroordelen die andere over hem hebben. Maar ondanks de vooroordelen en nare opmerkingen weet hij maar al te goed Lisa bewust te maken (of op te dringen) van haar afkomst waar zij zelf moeite mee heeft. En dan heb je nog Lars, Lars is bang dat hij moet veranderen als hij zichzelf gevonden heeft.
Leerlingen zijn erg betrokken bij de voorstelling. De acteurs mengen zich in het publiek en brengen zo hun mening over op de leerlingen. Ze vragen de toeschouwers wat zij vinden van de situatie die op dat moment plaatsvindt door de opmerkingen die ze maken; is dat nu pesten of confrontatie? Leerlingen worden hierdoor onder druk gezet, maar toch kunnen ze gewoon zeggen wat ze vinden. Het is erg moeilijk voor veel leerlingen, want ze voelen de groepsdruk of zijn bang om hun mening te uiten. Terwijl de één gefrustreerd en boos naar de situatie kijkt, kan een groepje verderop er heel hard om lachen. ‘Wat hij deed was toch grappig?’
Persoonlijk zijn wij erg betrokken bij de onderwerpen. Voor ons was het bijvoorbeeld niet grappig dat Omar spottende opmerkingen maakte over de seksualiteit van Hannah. Wij hebben vrienden die werkelijk op die manier zijn behandeld en dagelijks nog worden gediscrimineerd vanwege hun seksualiteit. Maar voor iemand anders die geen affiniteit heeft met dat specifieke onderwerpen kan het al snel erg grappig zijn. Uiteindelijk zal elke leerling wel geraakt worden door één van de besproken onderwerpen, want de voorstelling is erg breed.
Aan het einde van de voorstelling werd er nog een evaluatie gehouden om nog de standpunten en meningen van leerlingen te peilen en om te discussiëren. Hier kon je niks verkeerd zeggen, je mocht vertellen wat je wilde vertellen. Leerlingen werden uit de groepsdruk getrokken en durfden vaak ook echt wat te zeggen. Ook mochten anderen reageren op datgene wat er werd gezegd. Dit was erg interessant, je merkte hier ook erg hoe weinig sommige leerlingen over de onderwerpen wisten en hoe andere er juist erg bij betrokken waren.
In conclusie was HannaH een erg interessante ervaring voor iedereen, leerlingen hebben veel geleerd over onderwerpen zoals; seksualiteit, gender, afkomst en meer. De voorstelling neemt je volledig mee in het verhaal en kan emotioneel zijn voor sommige. Ik zou de voorstelling ‘HannaH’ erg aanraden aan andere scholen. De mooie boodschap van HannaH zou verder verspreid moeten worden om deze onderwerpen meer bespreekbaar te maken op (middelbare) scholen. Want iedereen is een ander mens en dat moet normaal zijn.
Geschreven door: Mare Kreupeling (H3C) en Rosalie Slegers (H3A)
